Nazaret - Ojciec Hardy Schilgen

Twoje życie i codzienne zmagania mają głęboki sens! Niezwykle pożyteczne dziełko, prezentujące jedyne zadanie, jakie Ty i ja mamy wypełnić na ziemi. Niewielka książeczka, która stanowi wyciąg z książki Ojca Schilgena „W szkole Świętego Ignacego” napełni Cię pokojem i pomoże Ci odkryć sens i radość przeżywanej codzienności.


Fragment książki:

Najbardziej przekonujący dowód, że jedynym naszym zadaniem na ziemi jest wierne spełnianie woli Bożej, stanowi życie Najświętszej Rodziny w Nazarecie. Jakże skłonni jesteśmy na ogół do przypuszczania, że obowiązkiem naszym jest dokonywanie na własną rękę przeróżnych dzieł, które w oczach ludzi wydają się wielkimi. Nic chyba nie jest tak sprzeczne ze skłonnościami natury ludzkiej, jak pozostawanie w ukryciu i zapomnieniu oraz ustępowanie miejsca innym, którzy się — może nawet naszym kosztem — wysuwają na pierwszy plan, którzy się cieszą powszechnym uznaniem i szacunkiem, a bez których, jakby się zdawało, nigdzie się obejść nie może. Manifesta te ipsum mundo — Okaż się światu (J 7, 4) — woła w nas wewnętrzny głos. Sam nawet Kościół Boży nie jest wolny od niebezpieczeństwa sądzenia niejednej sprawy z pozorów. Także i tu ocenia się niejednokrotnie działalność i placówki pracy z punktu widzenia znaczenia, wpływów i dochodów, jakie do nich są przywiązane.


A jednak widzimy, że najświętsze, jakie kiedykolwiek ziemia nosiła, istoty, osoby, które Bóg ponad wszystko umiłował, przez długie lata prowadziły życie jak najbardziej ukryte i spełniały najpospolitsze czynności. Widzimy, jak św. Józef dzień w dzień staje przy warsztacie ciesielskim, aby rżnąć, piłować i heblować drzewo. W zajęciu tym z czasem zaczyna pomagać Mu Syn Boży. Była to zwykła praca każdego stolarza wiejskiego: sporządzanie sprzętów domowych dla niezamożnych ludzi, a także naprawianie przedmiotów uszkodzonych lub złamanych. Maryja krząta się koło gospodarstwa: utrzymuje porządek w domu, przygotowuje posiłki, szyje i naprawia odzienie, pierze bieliznę. Takie zatem są zajęcia, którym oddaje się Najświętsza Rodzina dzień w dzień, tydzień po tygodniu, rok za rokiem. Św. Józef nie znał innego zajęcia przez całe swe życie. Żył i umarł w ukryciu, tak że do wiadomości naszej nie doszło o Nim nic, co by w oczach świata miało jakiekolwiek znaczenie. Maryja w czasie publicznego życia Jezusa usuwa się na ostatni plan. Z tego okresu wiemy o Niej właściwie tylko tyle, że stała pod krzyżem, na którym Jej Syn konał (zob. J 19, 25). Także i później raz tylko znajdujemy o Niej wzmiankę w Dziejach Apostolskich, a mianowicie, że po wniebowstąpieniu Zbawiciela trwała wraz z Apostołami na modlitwie w Wieczerniku (zob. Dz 1, 14). Poza tym nic w ogóle nie wiemy o ostatnich latach Jej życia. Lecz pomimo tego ukrycia Bóg z niezmiernym upodobaniem spoglądał na ubogi domek nazaretański, z którego wznosił się ku Niemu hołd uwielbienia, jakiego nie znała ziemia. Jezus, Maryja i Józef spełniali bowiem w najdoskonalszy sposób świętą wolę Bożą, a to jest najwznioślejszym czynem, do jakiego całe stworzenie jest zdolne. Toteż pospolite na pozór Ich zajęcia nabierały w oczach Boga bezcennej wprost wartości.


Z drugiej jednak strony to ukryte życie nie było tak znów zupełnie pozbawione znaczenia i wpływu na losy świata, jakby się to pozornie mogło wydawać. Przykład Najświętszej Rodziny od wieków krzepi, pociesza i buduje miliony chrześcijan. Dla niezliczonych dusz stał się on źródłem zadowolenia i szczęścia, przede wszystkim zaś stał się kamieniem węgielnym chrześcijańskiego życia rodzinnego, opromienionego radością i błogosławieństwem Bożym.