Vladimir Volkoff [Władimir Nikołajewicz Wołkow, ros. Владимир Николаевич Волков] - ur. 7 XI 1932, zmarł w wieku 72 lat 14 IX 2005 roku. pisarz. Pochodził z rodziny (pochodzenia tatarskiego) należącej do „białej” emigracji rosyjskiej (był też ciotecznym wnukiem Piotra Czajkowskiego) i mimo naturalizacji we Francji zachował wszystkie jej ideały oraz rosyjską, monarchistyczną i prawosławną tożsamość.

Ukończył studia klasyczne na Sorbonie i otrzymał doktorat z filozofii na belgijskim uniwersytecie w Liège, po czym nauczał angielskiego w kolegium jezuickim w Amiens. 

Beletrystyka

W latach 1966-77 mieszkał w USA i wykładał literaturę francuską oraz rosyjską. Doświadczenia zdobyte podczas służby we francuskim wywiadzie podczas wojny algierskiej oraz kontakty z szefem francuskiej agencji wywiadu i kontrwywiadu (SDECE) wykorzystał - najpierw w powieściach szpiegowskich (w których wykreował postać podporucznika Langelota) i w pracach z dziedziny teorii dezinformacji i propagandy. 

Niektóre ze stosowanych przez niego pojęć (wsporniki, pudła rezonansowe, grupa docelowa) należą do klasyki tej dyscypliny. W beletrystyce Vladimira Volkoffa lwią część stanowią thrillery polityczne. Pisał także powieści dla dzieci i fantastyczno-naukowe, sztuki teatralne i wiersze.

Jego duchowość kształtowała się pod wpływem lektur o. Sergiusza Bułgakowa; również jego monarchizm miał wymiar mistyczny i uczuciowy (władca jako pomazaniec, ojciec, wódz i poeta). Jak mało kto, uplastycznił demoniczną grozę sowieckiego komunizmu (i jego służb specjalnych), nie szczędząc także krytyki demoliberalnej rusofobii.

Vladimir Volkoff - najpopularniejsze książki

Po upadku ZSSR z uznaniem oceniał działalność prezydenta W. Putina; otrzymał nagrody: Juliusza Verne’a (1963, za powieść Metro do piekła), Chateaubrianda (1979, za powieść Werbunek, sprzedaną w nakładzie 100 000 egzemplarzy) oraz Wielką Nagrodę Powieściową Akademii Francuskiej (1982, za powieść Montaż, po której żydowski  dziennikarz Pierre Joffroy [właśc. Maurice Weil] oskarżył go o bycie faszystą oraz antyżydowskim i antymuzułmańskim rasistą, lecz został skazany w wytoczonym mu przez Volkoffa za zniesławienie).

Źródło: Myśl Konserwatywna - prof. Jacek Bartyzel