Autorem powieści "Pielgrzym mocny nadzieją" jest Jan Tadeusz Typek, a właściwie Ksiądz Bp prof. dr hab. Jan Śrutwa (ur. 1940 r.) Jest to powieść historyczna o świętym Hieronimie, doktorze Kościoła, któremu zawdzięczamy przełożenie Pisma Świętego na język łaciński.

Św. Hieronim urodził się w Dalmacji około roku 340. Rodzice wysłali go na studia do Rzymu. Tam przyjął chrzest z rąk papieża Liberiusza. Odbył podróż do Galii, po czym udał się do Syrii, gdzie prowadził życie pustelnicze studiując Pismo św. i języki wschodnie. W Antiochii przyjął święcenia kapłańskie. W latach 382 - 384 był sekretarzem i doradcą papieża Damazego. W roku 385 udał się do Betlejem i pozostał tam do śmierci. Pod jego opieką powstały w Betlejem cztery klasztory. Św. Hieronim przełożył Pismo św. na język łaciński. Jego przekład został przyjęty jako tekst urzędowy Kościoła Zachodniego. Napisał również komentarze do wielu ksiąg Pisma św. oraz zwalczał współczesne mu herezje. Zmarł w roku 420. Jest jednym z czterech wielkich Doktorów Kościoła Zachodniego.

O Autorze:

Ks. bp Jan Śrutwa urodził się dnia 1 grudnia 1940 r. we wsi Majdan Górny w parafii Tomaszów Lubelski. Liceum Ogólnokształcące w Tomaszowie Lub. ukończył egzaminem maturalnym w 1958 roku. W tymże roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie. Święcenia kapłańskie z rąk bpa Piotra Kałwy otrzymał w katedrze lubelskiej dnia 31 maja 1964 r.

Przez pięć lat pracował jako wikariusz w parafii Garbów k. Lublina. Następnie odbył trzyletnie studia specjalistyczne w Instytucie Historii Kościoła na Wydziale Teologii KUL. Doktorat, przygotowany pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. Mariana Rechowicza, uzyskał w 1973 r. W latach 1973-1975 przebywał na studiach uzupełniających w Rzymie, gdzie uzyskał licencjat z archeologii chrześcijańskiej . Po powrocie do kraju został prefektem w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie (czyli na kursie zwyczajnym "A" Wydziału Teologii KUL), a w latach 1976-1981 pełnił funkcję wicerektora tegoż Seminarium.

Pracownikiem naukowym KUL jest od 1972 r. W 1979 r. habilitował się na podstawie rozprawy pt. "Praca w starożytnym chrześcijaństwie afrykańskim", która w całości została opublikowana w 1983 roku. W 1981 r. - jako docent KUL - objął kierownictwo katedry historii Kościoła w starożytności. W latach 1980-1981 był kierownikiem Instytutu Historii Kościoła KUL, a w latach 1981-1983 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Teologii. W 1983 r. został wybrany na prorektora KUL-u ds. młodzieży.

W 1984 r. Ojciec Święty Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym w Lublinie. Zrezygnował wówczas ze wszystkich funkcji administracyjnych w KUL-u, zachowując jedynie etat kierownika katedry historii Kościoła w starożytności. W Kurii Diecezjalnej Lubelskiej był przewodniczącym Wydziału Nauki Chrześcijańskiej. W ramach prac Episkopatu Polski pełnił w latach 1986-1989 funkcję przewodniczącego Komisji ds. Sztuki Kościelnej. W roku akademickim 1988/89 był rektorem KUL. Nie przyjął wyboru na następną kadencję i wrócił do pracy diecezjalnej. Na Uczelni tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1989 r. Jako biskup pomocniczy lubelski pełnił także funkcję przewodniczącego Wydziału Duszpasterskiego. Jest członkiem Komisji Episkopatu ds. KUL. Przez pewien okres był także prezesem Związku Kapłanów "Unitas" Diecezji Lubelskiej.

Na mocy bulli papieża Jana Pawła II "Totus Tuus Poloniae Populus" z dnia 25 marca 1992 r. został mianowany ordynariuszem Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej . W 1995 r. został powołany przez papieża Jana Pawła II na konsultora Papieskiej Komisji do Spraw Dóbr Kulturalnych Kościoła, zaś dnia 21 maja 1997 r. został powołany na członka tejże Komisji. Ostatnio opublikował z zakresu swej specjalizacji "Studia z dziejów Kościoła w starożytności", Lublin 1999. W 2000 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.

5 sierpnia 2006 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego diecezji zamojsko-lubaczowskiej.