Eschatologia katolicka - nosi nazwę od dwóch greckich słów: „ta eschata” — rzeczy ostatnie oraz „ho logos” — słowo, mowa, nauka.
Eschatologia jest więc etymologicznie i dosłownie „nauką o rzeczach ostatecznych”, czyli o śmierci i zmartwychwstaniu, o powtórnym przyjściu Chrystusa i sądzie, o niebie, czyśćcu i piekle.

Jest to nauka teologiczna, czyli pierwszorzędnie mówi o Bogu („teo-logia” = „nauka o Bogu”). Mówi zaś ona o Bogu to, co jest ważne dla zbawienia człowieka, czyli jest również nauką o człowieku w jego relacji do Boga. Eschatologia więc, jeśli ma być — a powinna! — częścią autentycznie chrześcijańskiej teologii, musi być nauką nie tyle o „rzeczach”, co o Osobach. O Osobach Boskich i ludzkich, to znaczy o Bogu i człowieku, o ich prowadzącej do zbawienia świata relacji.

Memento Mori

Są cztery rzeczy ostateczne, czekające nieuchronnie każdego człowieka pod koniec życia ziemskiego:

- śmierć,

- sąd Boży,

- niebo albo piekło.

„Rozważanie o życiu pozagrobowym przynosi nam duże korzyści i jest nader zbawienne. Toteż Chrystus Pan, a także Apostołowie w swoim nauczaniu ciągle wracają do prawd o rzeczach ostatecznych. Prawdy te rodzą w nas zbawienną bojaźń, która jest początkiem mądrości, odstraszają przed grzechem i ogromnie zachęcają do służby i miłości Bożej. Dzięki nim uczymy się, że życie chrześcijańskie to uczestnictwo w tajemnicy męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa”
fragment książki Ks. Aleksander Żychliński - Życie pozagrobowe. Co wiemy o rzeczach ostatecznych.