Niebo i piekło. Eschatologia Tom II - Ks. Marcin Ziółkowski


Niebo, widzenie uszczęśliwiające, piekło, kary piekielne, czyściec, kary czyśćcowe.

Rozdział I

POJĘCIE NIEBA

Rozdział II

O ISTOTNYM SZCZĘŚCIU W NIEBIE

 - O widzeniu uszczęśliwiającym

   "Ujrzyjmy Go jako jest - twarzą w twarz"

    Błędne opinie o intuicyjnym poznawaniu Boga

    Katolicka nauka o uszczęśliwiającym widzeniu Boga

     Widzenie uszczęśliwiające według nauki Pisma Świętego

     Świadectwa chrześcijańskiej tradycji

     Dogmatyczne orzeczenia Kościoła katolickiego

   O naturze widzenia uszczęśliwiającego

    Światło chwały

   O sposobie intuicyjnego poznawania Boga

   O przedmiocie widzenia uszczęśliwiającego

   O miłości uszczęśliwiającej

   O radości niebieskiej

- O dodatkowym szczęściu w niebie

- O przymiotach szczęścia niebieskiego

- O liczbie predestynowanych do nieba

- O znakach predestynacji do nieba

ROZDZIAŁ III

PIEKŁO

Pojęcie piekła

Błędne opinie o piekle

Seria „Eschatologia”: Śmierć i sąd, Niebo i piekło, oraz Koniec świata

Lektura tych książek – wydanych ponownie po ponad pół wieku – jest niezwykle ważna dla każdego. Seria „Eschatologia” ks. Marcina Ziółkowskiego dotyka bowiem spraw ostatecznych, takich jak: śmierć i sąd, niebo i piekło, oraz koniec świata.

Życie pozagrobowe zawsze było i jest przedmiotem specjalnych zainteresowań człowieka. Prawd z tej dziedziny nie poznajemy jednak bezpośrednio. Są one bowiem dla nas na wskroś transcendentalne, gdyż w obecnym życiu doczesnym „chodzimy w wierze, a nie w widzeniu”. Poznajemy je tylko za pomocą nadprzyrodzonego światła wiary. „Wiele rzeczy pokazano ci, które przewyższają rozum ludzki” – czytamy w Piśmie Świętym. Bóg, powołując człowieka do nadprzyrodzonego szczęścia w niebie, objawił mu pewne metafizyczne prawdy z dziedziny życia pozagrobowego. Nie odsłonił On jednak umysłowi ludzkiemu wszystkich tajemnic pozagrobowych i nie ukazał nam tych prawd w pełnym świetle i we wszystkich szczegółach. Chciał bowiem, żeby człowiek miał zasługę za akty wiary i w działaniu posiadał swobodę decyzji swej wolnej woli. Dlatego – jak mówi filozof z Królewca, Immanuel Kant – „niezgłębiona Mądrość, dzięki której istniejemy, jest równie godna czci w tym, czego nam odmówiła, jak i w tym, czego nam raczyła udzielić”.

Ten traktat w teologii dogmatycznej, który zawiera naukę o rzeczach ostatecznych, w nomenklaturze teologicznej nazywa się eschatologią. Nazwa ta pochodzi od greckich słów: „ostatni, ostateczny” i „nauka”.

Eschatologia dzieli się na eschatologię indywidualną i powszechną. Eschatologia indywidualna traktuje o rzeczach ostatecznych człowieka. Przedmiotem zaś eschatologii powszechnej są ostateczne rzeczy świata materialnego. Rzeczami ostatecznymi człowieka są:

- śmierć

- sąd szczegółowy

- czyściec

- niebo lub piekło.


Ostateczne zaś rzeczy świata to: koniec świata, zmartwychwstanie ciał, paruzja Chrystusa i Sąd Ostateczny oraz palingeneza kosmiczna, czyli odnowienie wszechświata.

Studium eschatologii posiada doniosłe znaczenie. Wzbogaca przede wszystkim umysł wiedzą o prawdach wiecznych. Człowiekowi „obiecanemu śmierci” ukazuje u kresu jego życia doczesnego życie wieczne, w swoim trwaniu nigdy się nie kończące.

We wszystkich sprawach twoich pamiętaj na ostatnie rzeczy twoje, a na wieki nie zgrzeszysz.

Św. Tomasz z Akwinu naucza, że w naturze ludzkiej istnieje pragnienie nieśmiertelności, pęd za życiem nigdy się nie kończącym. „Wszelki byt – mówi on – który posiada umysł, z natury swej pragnie istnieć zawsze”. Otóż w studium eschatologii katolickiej człowiek znajduje pełne wyjaśnienie aspiracji swojej natury i wytłumaczenie najbardziej interesujących go zagadnień, a mianowicie tych, które dotyczą jego celu ostatecznego i prawdziwego sensu jego życia.

Eschatologia katolicka w oparciu o objawienie Boże i rozum uzasadnia człowiekowi, że dzień śmierci „jest dniem narodzin do życia wiecznego”. Śmierć kładzie kres jedynie całemu szeregowi biologicznych procesów, którym według praw natury podlega człowiek w ciągu swego życia. Nie jest ona jednak kresem istnienia duszy, która z natury jest nieśmiertelna. „Kiedy śmierć na człowieka przyjdzie – mówi Platon – wówczas chyba to, co w nim śmiertelne, umiera, a to, co nieśmiertelne, całe i niezepsute oddala się i odchodzi precz; uszło śmierci”, i jak mówi dalej: „dusza jest nieśmiertelna i niezniszczalna”. W chwili śmierci życie nie przestaje bynajmniej istnieć i nie ulega zagładzie, lecz przeciwnie, zmienia się tylko i w innych warunkach przedłuża się w nieskończoność.

 Wizja wiekuistego szczęścia niebieskiego i uwielbienia człowieka w chwalebnym zmartwychwstaniu najoczywiściej potwierdza słuszność słów apostoła, że „utrapień czasu niniejszego ani porównać nie można z przyszłą chwałą, która się w nas objawi”. Kontemplacja radosnych tajemnic życia wiecznego podtrzymuje człowieka na duchu i dodaje mu siły do cierpliwego znoszenia i przetrwania wszystkich przeciwności i twardych doświadczeń doczesnego życia. Ta „nadzieja pełna nieśmiertelności” utwierdza człowieka w silnym przekonaniu, że chociaż „poprzez wiele utrapień trzeba nam wejść do Królestwa Bożego”, to jednak:

„dzisiejsze utrapienie nasze, lekkie i przemijające, chwałę wiekuistą wagi niezmiernej sprawuje w nas. Jesteśmy bowiem zapatrzeni nie w to, co widzialne, lecz w to, co niewidzialne: to bowiem, co widzimy, doczesne jest, a czego nie widzimy – wieczne”.

Źródło: Ks. Marcin Ziółkowski - RodzinaKatolicka.pl