Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobro wynagradza, a za zło karze

Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobro wynagradza, a za zło karze - DOGMAT WIARY ❗❗❗

"Chciałbym wziąć w obronę bardzo często negowaną prawdę wiary głoszącą sprawiedliwość Boga. Skoro jest to dogmat naszej wiary, to wyznawanie tej prawdy jest dla nas konieczne.

Dlatego chciałbym przede wszystkim wyjaśnić, co dokładnie oznacza twierdzenie: Bóg jest sprawiedliwy, a następnie przedstawić dowody na to, że jest to objawiona prawda wiary, którą Kościół Chrystusowy wyznaje nieprzerwanie od wieków.

Zacznijmy więc od tego, że sprawiedliwość może być rozumiana wieloznacznie. W Biblii przymiotnik sprawiedliwy bardzo często oznacza po prostu osobę dobrze postępującą lub świętą, czyli posiadającą łaskę Bożą. Sprawiedliwość tak rozumiana jest więc synonimem świętości.

Oczywiście także w szerszym znaczeniu Bóg jest  sprawiedliwy, ale na określenie tej cechy Kościół częściej używa słowa święty. Natomiast sprawiedliwość w ścisłym znaczeniu oznacza „stałą i trwałą wolę oddania każdemu tego, co mu się z prawa należy”.

Do sprawiedliwości właśnie w tym ścisłym znaczeniu odnosi się prawda wiary głosząca, że Bóg jest sprawiedliwy. Sprawiedliwość Boga w oddawaniu słusznej zapłaty stworzeniom wyraża się w dwóch głównych wymiarach: naturalnym (doczesnym) i nadprzyrodzonym (wiecznym).

• W wymiarze naturalnym: Skoro dał byt stworzeniom i przeznaczył je do pewnego celu, to winien jest swej mądrości, dać stworzeniom to, czego koniecznie potrzebują, aby istnieć i móc osiągnąć cel im wyznaczony. Wyrazem sprawiedliwości jest działająca Opatrzność Boża.
  
  
• W wymiarze naturalnym i nadprzyrodzonym: Bóg jest winien swej prawdomówności i wierności w dotrzymaniu obietnic, by obiecaną nagrodę i zagrożoną karę wymierzać sprawiedliwie tj. nie nagradzać niżej od zasługi i nie karać ponad winę.

Można łatwo zauważyć, że w takim ujęciu miłosierdzie nie jest sprzeczne ze sprawiedliwością, gdyż oznacza jedynie nagradzanie ponad ścisłą zasługę lub karanie lżejsze od ścisłego przewinenia, a to nie godzi w sprawiedliwość, lecz jest czymś przewyższającym sprawiedliwość.

Bóg jest sprawiedliwy w nagradzaniu oraz karaniu

Bóg jest sprawiedliwy w nagradzaniu oraz karaniu, zarówno w wymiarze doczesnym, jak i wiecznym, co oznacza, że nigdy nie karze więcej, niż człowiek jest temu winny, ani nie nagradza mniej, niż człowiek na to zasługuje.

Nie oznacza to jednak, że nie może swej nagrody wylewać obficiej niż należy, a kar darować, co wyraźnie widać w porządku nadprzyrodzonym (wiecznym), czyli w porządku łaski. Ci, którzy przyjmują Jego łaskę, otrzymują oprócz sprawiedliwej zapłaty również wiele miłosierdzia.

Ci, którzy do końca swego życia odrzucają łaski, otrzymają samą sprawiedliwą zapłatę, skoro z daru miłosierdzia nie chcieli skorzystać. Jak ciężko jest dostrzec sprawiedliwą zapłatę w życiu doczesnym, tak w wieczności jasno ukażą nam się Jego sprawiedliwe wyroki.

Dlatego prawdę, że „Bóg jest sprawiedliwy” należy przede wszystkim odnosić do sądu Bożego, i do tego odnosi się zdanie: „Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobro wynagradza, a za zło karze”. To na Sądzie Ostatecznym wypełni się sprawiedliwość w całym stworzeniu.

Warto tutaj również dodać, że błędem sprzeciwiającym się prawdzie wiary o sprawiedliwości Boga jest twierdzenie, że wszystkie kary Boże mają na celu tylko poprawę grzesznika, gdyż kara wiecznego potępienia wyklucza możliwość poprawy i jest oddaniem czystej sprawiedliwości.

Sprawiedliwość Boża potwierdzona jest wyraźnie na licznych miejscach przez Pismo Święte i Tradycję (Objawienie Boże). Św. Paweł pisze: „Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia” [2 Tm 4, 8].

Także w liście do Rzymian zapowiada „sprawiedliwy sąd Boga, który odda każdemu według uczynków jego” [Rz 2, 5]. Chrystus osobiście zapewnia nagrodę za dobre uczynki: „Kto wam poda kubek wody do picia, dlatego że należycie do Chrystusa, nie utraci swojej nagrody” [Mk 9, 1]

Objawienie potwierdza sprawiedliwość Boga również w karaniu. Dowodzi tego zapowiedziana w wielu miejscach Pisma św. kara wiecznego potępienia: „zbiorą ... tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony” [Mt 13, 41-42].

Sprawiedliwości Boga sprzeciwiali się gnostycy, którzy przeciwstawiali sprawiedliwego Boga St. Przymierza łaskawemu Bogu z Ewangelii. Ojcowie Kościoła wykazywali, że Ewangelia również głosi sprawiedliwość Boga w nagradzaniu i karaniu.

Tak św. Ireneusz w swoim dziele Adversus haereses (Przeciw herezjom) bronił tezy, że światem rządzi sprawiedliwy Bóg, który karze niegodziwych, a błogosławi do zbawienia pobożnym. Ponadto starożytni chrześcijanie powszechnie wierzyli w karę wiecznego potępienia.

Wiara w sprawiedliwość Boga znalazła swój wyraz w starożytnych wyznaniach wiary, które mówią, że Chrystus: „powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych”. Sąd ten będzie z pewnością przypieczętowaniem sprawiedliwości, jak wspominał Chrystus na kartach Ewangelii.

Sprawiedliwość tego sądu zapowiada wprost Atanazjański Symbol Wiary: „wszyscy ludzie mają powstać ze swoimi ciałami i mają zdać rachunek z własnych czynów; i ci, którzy czynili dobro, pójdą do życia wiecznego, a ci, którzy czynili zło, w ogień wieczny”.

Kościół nieustannie podkreśla i przypomina o sprawiedliwej zapłacie od Boga. Sobór Laterański (1215): „Wszyscy powstaną ze swoimi własnymi ciałami, aby otrzymać według swoich uczynków: czy będą dobre, czy złe, z Chrystusem wieczną chwałę lub z diabłem karę wieczną”.

Papież Benedykt XII (1336): „Orzekamy, że ... w dniu sądu wszyscy ludzie staną „przed trybunałem Chrystusa" w swoich ciałach, aby zdać sprawę ze swoich czynów, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, dobre lub złe”.

Sobór Trydencki (1547): „Jeśliby ktoś twierdził, że sprawiedliwi nie powinni za dobre czyny, oczekiwać i spodziewać się zapłaty wiecznej od Boga dzięki Jego miłosierdziu i zasługom Jezusa Chrystusa ... - Niech będzie wyklęty” ❗❗❗

Nauka o sprawiedliwości Boga jako zapłacie za dobre i złe uczynki jest zatem obecna od początku chrześcijaństwa i była wyjaśniana tak samo na przestrzeni wieków. Powinno być więc oczywiste, że nie jest to jedynie omylna opinia, ale ścisła prawda wiary.

Oczywiście nie należy ograniczać Boga wyłącznie do jednego przymiotu, ale przyjmując całe Objawienie musimy pamiętać również o Bożej dobroci i miłosierdziu, gdyż na miłosiernie podarowanej łasce opierają się wszystkie nasze dobre czyny, za które Bóg chce nas nagradzać."

Literatura:

1. Ks. M. Sieniatycki, Zarys Dogmatyki Katolickiej, 1929

2. Ks. J. Szymusiak, Ks. S. Głowa, Breviarium Fidei, 1964

Źródło:

"Ukradzione" z TT: @kontraswiat - LINK do wpisu