Rozprawa dotyczy organu emancypacyjnego działającego w okupowanym przez cesarstwa niemieckie i austrowęgierskie Królestwie Polskim, który został powołany przez obu cesarzy na wniosek polskich aktywnych politycznie kręgów Królestwa zorientowanych na budowę zrębów państwowości polskiej w oparciu o linię polityczną deklaracji – Aktu 5 listopada 1916 r.

Organ, Rada Regencyjna Królestwa Polskiego (od 7.10.1918 r. Państwa Polskiego) powołała rząd Królestwa i wdrożyła na niego obowiązki utworzenia zalążków polskiej centralnej administracji państwowej w Królestwie z założeniem by administracja ta mogła być wykorzystana dla całości terytorium odrodzonej państwowości polskiej. Kolejne rządy Królestwa utworzyły w pełni przygotowane resorty publiczne, opracowały podstawowe akty prawne niezbędne dla samodzielnej polskiej działalności państwowej. Administracja ta została w pełni przejęta i wykorzystana przez suwerenne władze polskie po 11/14.11.198 r.Rada Regencyjna objęła zwierzchnictwo nad Polską Siłą Zbrojną, utworzyła organy państwowe niezbędne dla natychmiastowego objęcia zarządu wszystkimi dziedzinami publicznymi państwa po ustaniu okupacji oraz ogłosiła 7.10.1918 r. powstanie niepodległego państwa polskiego złożonego z ziem wszystkich zaborów. Dorobek organizacyjny i legislacyjny systemu organów Rady Regencyjnej został przejęty i wykorzystany przez odradzające się państwo a formalne przejęcie kompetencji państwowych nastąpiło poprzez przekazanie władzy Józefowi Piłsudskiemu w dniach 11 – 14.11.1918 r. Rozprawa analizuje proces skutecznego tworzenia polskiej administracji cywilnej i wojskowej w latach 1917 – 1918 wykorzystanej w pierwszym okresie kształtowania się II Rzeczypospolitej Polskiej.