Postęp duszy, czyli wzrost świętości - o. Fryderyk William Faber

“Ażbyśmy się wszyscy zeszli w jedność wiary i poznania Syna Bożego, w męża doskonałego,

w miarę wieku zupełności Chrystusowej. A czyniąc prawdę w miłości, żebyśmy rośli w nim

we wszystkim, który jest głowa, Chrystus.” – Św. Paweł do Efezów.

Istnieje pewnego rodzaju podobieństwo między roztargnieniami a grzechami powszednimi. Uwolnić się od nich całkowicie – niepodobna, ale jest w naszej mocy unikać ich z osobna, każdego po kolei. Kto by przeto postanowił wyleczyć się całkowicie z roztargnień, powiedziałbym mu: To ci się nie uda. Marzysz o stanie, który nawet u Świętych trwa tylko przejściowo, a jest właściwy stopniowi kontemplacji. Twoje szamotanie się tylko pogorszy twe niedomaganie, a brak powodzenia gotów cię wtrącić w zgryzoty i zniechęcenie. Wszystkie przyczyny, na które się powoływałem, zachęcając cię do spokoju wobec upadków, w jeszcze wyższym stopniu odnoszą się do roztargnień. Całkowite i ostateczne ich uleczenie graniczy z niepodobieństwem.

Ponieważ kusiciel wie dobrze, iż roztargnienia są nieuniknioną słabością naszej natury a zarazem najprzykrzejszą udręką ducha ludzkiego, dlatego często usiłuje zwodzić osoby duchowne, przedstawiając im zmniejszenie się roztargnień jako świadectwo ich postępu w życiu duchownym. Tym podstępem osiąga naraz kilka celów.

Odwraca uwagę od rzeczywistych przywar, zwłaszcza od upadków języka i straty czasu, następnie od prawdziwych środków postępu, z których istotnie mogliby skorzystać; natomiast przykuwa ich oczy, zamiłowania i dążności do przedmiotu tak beznadziejnego, jak Syzyfowe prace czy trud Danaid w starożytnym Hadesie. Rzeczywiście, starania tych dusz przypominają legendarne owo wtaczanie głazu na pochyłe zbocze oraz napełnianie wodą beczek bez dna; w pogoni za błędnym ognikiem wolności od roztargnień, który poczytali za oznakę swego postępu, narażają się na kłopoty, wysiłki, zabiegi, zawód i przygnębienie. Żeby się uwolnić od roztargnień zupełnie, trzeba by chyba mieć całą armię w ostrym pogotowiu, a i wtedy mogłaby się zakończyć cała ta walka naszą porażką. Sułtani mogli sobie pozwolić na wycinanie janczarów, którzy się wydawali im niebezpieczni, oraz zrównywać z ziemią mogiły swych ofiar. Z naszymi roztargnieniami nie pójdzie tak łatwo.

Spis treści książki - Postęp duszy | O. Fryderyk William Faber:

Przedmowa

Dedykacja

List Autora

Cytaty z Teologów

Rozdział I. Prawdziwe oznaki postępu w życiu duchownym

Rozdział II. Zarozumiałość i zniechęcenie

Rozdział III. Jak korzystać z uświadomienia sobie naszych postępów

Rozdział IV. Duch służby Bożej

Rozdział V. Przeszkody postępu

Rozdział VI. Postępowanie zewnętrzne

Rozdział VII. Panująca namiętność

Rozdział VIII. Nasz stan zwyczajny

Rozdział IX. Cierpliwość

Rozdział X. Wzgląd ludzki

Rozdział XI. Umartwienie naszą prawdziwą ostoją

Rozdział XII. Duch ludzki

Rozdział XIII. O przezwyciężaniu ludzkiego ducha

Rozdział XIV. Lenistwo duchowe

Rozdział XV. Modlitwa

Rozdział XVI. Pokusy

Rozdział XVII. Skrupuły

Rozdział XVIII. Zadanie kierownika duchownego

Rozdział XIX. Nieustanny żal za grzechy

Rozdział XX. Właściwy pogląd na nasze upadki

Rozdział XXI. Niezbożni i wybrani

Rozdział XXII. Prawdziwe pojęcie pobożności

Rozdział XXIII. Właściwy użytek darów duchownych

Rozdział XXIV. Roztargnienie i środki zaradcze

Rozdział XXV. Oziębłość

Rozdział XXVI. Gorliwość

Rozdział XXVII. Roztropność

Skorowidz imienny i rzeczowy

Kategoria: książki   Tagi: William Faber, Postep duszy, O dobroci, Pardwa