Do spuścizny duchowej św. Maksymiliana Kolbego, oprócz pozostawionych przez niego listów, notatek i artykułów, można zaliczyć konferencje ascetyczne, spisane przez słuchaczy. Powstały one jako wynik jego działalności w charakterze przełożonego licznej wspólnoty zakonnej i dyrektora ośrodków wydawniczych.

Słuchaczami konferencji byli w pierwszym rzędzie bracia zakonni w Niepokalanowie i Mugenzai no Sono (Nagasaki). Św. Maksymilian pragnął ich pouczyć w dziedzinie ascezy chrześcijańskiej oraz zachęcić do gorliwości i wytrwania.
Święty nie pisał konferencji, które miał wygłosić; mówił to, co sam przemyślał i przeżył, co było zawarte w przepisach i zwyczajach zakonnych, co mu poddawała chwila bieżąca. Tematem konferencji ascetycznych było więc życie zakonne w szerokim ujęciu, z wyakcentowaniem rycerskiej służby dla Niepokalanej.
Przemawiał św. Maksymilian prosto, bezpośrednio, krótkimi zdaniami, czasem wtrącał porównania i przykłady, wskazywał praktyczne zastosowanie głoszonej nauki.
Konferencje te posiadają znaczną wartość dla teologii ascetycznej, gdyż tłumaczą prostym i zrozumiałym językiem głębokie zasady życia duchowego i zakonnego. Pokazują w bardzo konkretny sposób prawdy religijne, które wydają się abstrakcyjne i trudne do wyrażenia zwyczajnym językiem. Stąd uznaliśmy, że warto je wydać drukiem i w ten sposób poszerzyć bazę źródłową polskiej myśli w zakresie teologii ascetycznej.
Wydajemy konferencje na podstawie oryginałów (rękopisów i maszynopisów) przechowywanych w Archiwum MI Niepokalanowa, a w niektórych wypadkach na podstawie wiarygodnego odpisu lub druku. Materiały archiwalne, dotyczące konferencji św. Maksymiliana, zebrali i przechowali bracia Arnold Wędrowski i Innocenty Wójcik. Autorów streszczeń konferencji podaje się w oddzielnym zestawieniu.
Zasadniczą podstawę źródłową dla konferencji ascetycznych św. Maksymiliana stanowią zbiory sporządzone dla własnego użytku przez braci: Witaliana Milosza, Wawrzyńca Podwapińskiego  i Łukasza Kuźbę. Należy tu podkreślić szczególną troskę br. W. Milosza, by wiernie utrwalić żywe słowo Świętego, który zresztą mówił wolno i spokojnie, tak że można było uchwycić jego wypowiedzi. W czasie września 1939 r. i okupacji wszyscy trzej bracia pilnie strzegli swych notatek, widząc w nich dużą wartość.