Historia Kościoła Katolickiego dla młodzieży - Bł. Ks. Roman Archutowski

Przygotowano na podstawie wydania X z 1930 roku pod tytułem Historia Kościoła katolickiego w zarysie.

Wznowienie jednego z najpopularniejszych podręczników dla młodzieży z okresu dwudziestolecia międzywojennego. Panorama całej historii Kościoła podana w prosty i zarazem popularyzatorski sposób może zachęcić kolejne młode pokolenie do głębszego poznania historii Kościoła, jaką była ona naprawdę.

Kościół katolicki w myśl Jezusa Chrystusa spełnia potrójną działalność: ludzi naucza, uświęca i nimi rządzi. W ciągu swych dziejów przy wykonywaniu tej pracy miał on wiele trudności: miał przeciwników swej nauki lub jej fałszywych tłumaczów; miał nie zawsze godnych przedstawicieli – kapłanów, biskupów, a nawet papieży; spotykał się z wrogimi sobie dążnościami państw. Wszystkie te trudności Kościół przezwyciężył: niebezpieczne kiedyś herezje dziś zaledwie są znane, potężne państwa upadły; Kościół natomiast ze swymi zasadami trwa i zadaniom swym pozostaje wierny. To jego zwycięstwo nie jest wyłączną zasługą wysiłków ludzkich; często bowiem ludzie przez swe czyny utrudniali Kościołowi wykonanie jego misji; jest ono zwycięstwem idei Chrystusowej, świadczy o żywotności chrystianizmu, przekonywa o prawdzie słów św. Pawła: Chrystus zwycięża, króluje, rozkazuje.

Bł. Ks. Roman Archutowski urodził się w 1882 r. w Karolinie, w rodzinie ziemiańskiej. Po ukończeniu gimnazjum w Pułtusku wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1904 roku. Po kilku latach został prefektem w Gimnazjum Realnym i Prywatnym Św. Stanisława Kostki. Miał ogromny talent pedagogiczny i łatwość nawiązania kontaktu z młodzieżą. W 1925 roku został dyrektorem tego gimnazjum. Był autorem podręcznika historii Kościoła dla szkół średnich, który w okresie dwudziestolecia międzywojennego doczekał się kilkunastu wydań i obecnie zostaje wznowiony. Interesowała go szczególnie historia Kościoła, ale był również autorem ponad dwustu haseł do Podręcznej encyklopedii katolickiej. W 1940 roku został rektorem seminarium warszawskiego. W 1942 roku został aresztowany i osadzony na Pawiaku. Po miesięcznych torturach zwolniono go, ale w tym samym roku ponownie uwięziono, gdzie był maltretowany przez służbę więzienną, gdyż nie zamienił sutanny na ubranie cywilne. W marcu 1943 roku został przewieziony do obozu koncentracyjnego na Majdanku, gdzie po roku zachorował na tyfus plamisty i zmarł w Niedzielę Palmową, 18 kwietnia 1943 roku.

Jan Paweł II beatyfikował go w gronie 108 męczenników II wojny światowej w 1999 roku.