

Personalizm chrześcijański oraz Teologia osoby ludzkiej - Sługa Boży ks. Wincenty Granat
Książka Sługi Bożego ks. Wincentego Granata - Personalizm chrześcijański oraz Teologia osoby ludzkiej, napisana w 1978 roku, oddana do druku w 1980, opublikowana w roku 1985, stanowi uwieńczenie pracy naukowej lubelskiego teologa oraz jego życiowej pasji. Ks. Wincenty Granat już w 1961 roku opublikował książkę z zakresu personalizmu pt. Osoba ludzka. Próba definicji, gdzie postulował współpracę różnych dziedzin naukowych zajmujących się rzeczywistością osoby na rzecz wyjaśnienia głębi bytu osoby ludzkiej, której fenomen wymyka się jednej metodzie i jednej epistemologii.
Personalizm chrześcijański oraz Teologia osoby ludzkiej - Sługa Boży ks. Wincenty Granat
Książka Sługi Bożego ks. Wincentego Granata - Personalizm chrześcijański oraz Teologia osoby ludzkiej, napisana w 1978 roku, oddana do druku w 1980, opublikowana w roku 1985, stanowi uwieńczenie pracy naukowej lubelskiego teologa oraz jego życiowej pasji. Ks. Wincenty Granat już w 1961 roku opublikował książkę z zakresu personalizmu pt. Osoba ludzka. Próba definicji, gdzie postulował współpracę różnych dziedzin naukowych zajmujących się rzeczywistością osoby na rzecz wyjaśnienia głębi bytu osoby ludzkiej, której fenomen wymyka się jednej metodzie i jednej epistemologii. Wizja personalizmu chrześcijańskiego dojrzewała u niego przez lata i pewne zwiastuny tej koncepcji można spotkać już w dogmatyce dwutomowej publikacji U podstaw humanizmu chrześcijańskiego (1976), w której lubelski personalista proponuje oryginalne, wypracowane przez siebie, zasady humanizmu.
O Autorze:
Sługa Boży ks. Wincenty Granat (1900-1979) - Wincenty Granat urodził się 1 kwietnia 1900 r. w Ćmielowie koło Ostrowca Świętokrzyskiego. W wieku 18 lat wstąpił do sandomierskiego Seminarium Duchownego, święcenia prezbiteratu przyjmując jednak nie w Sandomierzu, a w Rzymie, gdzie na papieskim Uniwersytecie Gregorianum w 1925 r. otrzymał tytuł doktora filozofii, a w 1928 – teologii. Po powrocie do Polski został desygnowany do pracy pedagoga, najpierw jako prefekt szkół powszechnych i średnich w Radomiu, a następnie profesor swojego macierzystego seminarium. Rok 1952 r. przyniósł mu powołanie naukowe do Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, w którego wiernej służbie miał spędzić resztę swojego życia, w latach 1965 – 1970 piastując urząd rektora uczelni. Zmarł w Sandomierzu 11 grudnia 1979 roku.