Książka jest reprintem z 1906 roku:
Chrystus Pan a współcześni mu ludzie. Stan polityczny w Palestynie od czasów Makkabejskich do zburzenia Jerozolimy
Publikacja próbuje nam naświetlić jak judaizm starotestamentowy oraz właśnie tworzące się chrześcijaństwo współegzystowało ze sobą, w okresie od Heroda Wielkiego do momentu zburzenia świątyni Jerozolimskiej w 70 roku po Chrystusie.
I. Czasy makkabejskie ....... 1
II. Czasy rzymsko-idumejskie (63—4 przed Chr.) ....... 17
Herod zwany Wielkim (37—4 przed Chr.) ....... 24
Zaburzenia po śmierci Heroda ....... 73
Archelaus (4 przed Chr. — 6 po Chr.) ....... 77
Filip (4 przed Chr. — 34 po Chr.) ....... 78
Heród Antypas (4 przed Chr —39 po Chr.) ....... 79
Namiestnicy rzymscy w Judei (6—41 po Chr.) ....... 89
Herod Agryppa I (37—44 po'Chr.) ....... 102
Agryppa II (50—100 po Chr.) ....... 110
Namiestnicy rzymscy (44—66 po Chr.) ....... 114
Wojna r. 67 ....... 134
Oblężenie i zdobycie Jerozolimy (70 r.) ....... 147
Ks. prof. dr Stanisław Trzeciak - działacz społeczny, doktor teologii, profesor. Powszechnie uchodził za najlepszego wśród polskich duchownych katolickich znawcę Talmudu. Jego dorobek naukowy został w szerokim zakresie wykorzystany przez prof. Feliksa Konecznego w pracy nad “Cywilizacją żydowską”.
Ks. Stanisław Trzeciak urodził się 25 października 1873 r. w Rudnie Wielkiej koło Rzeszowa. Ukończył gimnazjum w Rzeszowie, studia teologiczne na uniwersytecie we Fryburgu Szwajcarskim, w Wiedniu, w Rzymie, w Krakowie (doktorat) i w Jerozolimie. W latach 1903–1905 prowadził w Egipcie i Palestynie prace badawcze nad tamtejszą przyrodą i chorobami, zwłaszcza trądem. W latach 1906–1907 sekretarz konsystorza biskupiego w Przemyślu. Od 1907 do 1918 r. profesor Akademii Duchownej w Petersburgu.
W czasie I–ej wojny światowej współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny. W czerwcu 1918 r. powrócił do kraju. Brał udział w obronie Lwowa. W 1921 r. zainicjował akcję mającą na celu pomoc dzieciom powracającym z Rosji. W latach 1923–1928 proboszcz w parafii w Dębowcu (diecezja przemyska). Od 1928 r. rektor kościoła św. Jacka w Warszawie, następnie proboszcz parafii św. Antoniego.
Zginął od niemieckiej kuli w czasie powstania warszawskiego 9 sierpnia 1944 r.
Był współredaktorem „Przeglądu Kościelnego” oraz współpracownikiem „Monumenta Judaica”. Jego publikacje opisywały badania nad problemami wierzeniowymi, kwestiami żydowskimi i kulturą narodów Bliskiego Wschodu, a rezultatem tej działalności były państwowe odznaczenia polskie, rumuńskie, węgierskie, jugosłowiańskie i niemieckie