Adwent i Boże Narodzenie

Okres Adwentu i Boże Narodzenie - Plan czytań

 Dla katolików nowy Rok Liturgiczny rozpoczyna się pierwszą niedzielą Adwentu, która otwiera okres Adwentu. W tym nowym Roku Liturgicznym Kościół nie tylko pragnie wskazać początek okresu, ale początek odnowionego zaangażowania w wiarę wszystkich, którzy podążają za Chrystusem, Panem.  Ten czas modlitwy i droga pokuty, która jest tak potężna, bogata i intensywna, stara się dać nam odnowiony impuls do prawdziwego przyjęcia przesłania Tego, który wcielił się dla nas. W rzeczywistości cała Liturgia okresu Adwentu ma być bodźcem dla nas do przebudzenia w naszym życiu chrześcijańskim i wprowadzić nas w „czujną” postawę, aby czekać na naszego Pana Jezusa, który nadchodzi:

„Obudźcie się! Pamiętajcie, że Bóg przychodzi! Nie wczoraj, nie jutro, ale dziś, teraz! Jedyny prawdziwy Bóg, „Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba”, nie jest Bogiem, który jest w niebie, nie troszcząc się o nas i naszą historię, ale jest Bogiem-który-przychodzi”.
(Benedykt XVI)

Okres Adwentu jest zatem okresem czujnego oczekiwania, który przygotowuje nas na przyjęcie tajemnicy Słowa Wcielonego, które da „Światło” łonu Maryi Dziewicy, ale zasadniczo ten czas przygotowuje nas nie tylko na przyjęcie tego wielkiego wydarzenia, ale także na wcielenie go w nasze życie. Moglibyśmy powiedzieć, że prawdziwe światło wchodzi na świat przez Niepokalane łono Maryi, ale tam nie pozostaje. Wręcz przeciwnie, to światło wypływa do naszego ciemnego, niejasnego, grzesznego życia, aby je oświetlić, abyśmy mogli stać się światłem, które oświetla świat. 

Z tego powodu przeżyjmy ten czas oczekiwania nie tylko po to, aby uczcić historyczną pamięć, ale aby powtórzyć tę pamięć w naszym życiu i w służbie innym. Czekać na Pana, który przychodzi, oznacza czekać i czuwać, aby Słowo Miłości weszło w nas i skupiło nas każdego dnia naszego życia. Jak przypomniał nam św. John Henry Newman w homilii na okres Adwentu:

„Adwent to czas oczekiwania, to czas radości, ponieważ przyjście Chrystusa jest nie tylko darem łaski i zbawienia, ale jest to również czas zaangażowania, ponieważ motywuje nas do przeżywania teraźniejszości jako czasu odpowiedzialności i czujności".

Ta „czujność” oznacza konieczność, pilność pracowitego, żywego „czekania”.  Aby to wszystko się wydarzyło, musimy się obudzić, jak ostrzega apostoł Piotr pogan w liście do Rzymian: „Poza tym wiecie, która jest godzina, że ​​teraz nadeszła dla was pora, abyście się obudzili ze snu. Teraz bowiem zbawienie jest bliżej nas, niż wtedy, gdyśmy uwierzyli” (Rz 13,11).

Musimy rozpocząć naszą podróż, aby wstąpić na górę Pana, aby zostać oświeconymi Jego słowami pokoju i pozwolić Mu wskazać ścieżkę, którą należy podążać (por. Iz 2, 1-5). Ponadto musimy zmienić nasze postępowanie, porzucając dzieła ciemności i przywdziać „zbroję światła”, a zatem starać się tylko wykonywać dzieło Boże i porzucać uczynki ciała (por. Rz 13, 12-14).

Jezus zarysowuje chrześcijański styl życia, który nie powinien być rozproszony i obojętny, ale musi być czujny i rozpoznawać nawet najmniejszy znak przyjścia Pana, ponieważ nie znamy godziny, w której On przybędzie (por. Mt 24, 39-44).