Musimy spisywać wspomnienia ocalałych i upamiętniać ich losy. Opisywanie tych doświadczeń, znajdowanie możliwości narracji o tym co niewyobrażalne jest ratunkiem nie tylko dla tych co przeżyli i pamiętają, lecz i dla ich potomków, którzy przez nich byli chowani. Gdyż jedynie poprzez mówienie o tym co traumatyczne możemy zbliżyć się pokoleniami do siebie.

Książka o chłopcu z Wołynia otwiera bardzo trudną historię, dotyczącą utraty przez Polskę ziem wschodnich i gehenny ludzi stamtąd pochodzących. Szczera wypowiedź o własnym życiu i własnych doznaniach. I mimo, że ledwie dotykamy tematu krzywdy ludzi tamtych czasów to wiemy, że jest ona silnie odczuwalna.